برای انسان‌های اولیه،جواب به این پرسش‌های اصولی خیلی ساده بود. کره زمین، زمینی است جامد و مسطح در مرکز عالم که به دست خدا خلق شده است. سالیان زیادی فلاسفه و دانشمندان علوم الهی، تلاش کرده اند که پاسخ‌های قانع‌کننده‌تری برای این سئوالات بدهند و برمبنای همین جواب‌ها بود که معتقدات عجیب و غریبی توسعه یافت.
به عنوان مثال مصریان را عقیده بر این بود که کائنات صندوقی است مکعب و بزرگ که مصر در مرکز آن واقع شده است و هندیان چنین اعتقاد داشتند که جهان در پشت چهار فیل بزرگ قرار گرفته و آن چهار فیل بر پشت لاک‌پشتی ایستاده‌اند.ستاره شناسان و فلاسفه دوران قدیم یونان،اولین افرادی بودند که پاسخ‌های علمی برای این سوالات ارائه نمودند، که بیشتر مبتنی بر مشاهدات بود و نه حکایات اساطیری. این دانشمندان اولین ستاره شناسانی بودند که تفاوت بین ستارگان سیار و ثابت را دریافتند و برای مثال گفتند که ماه و خورشید و دیگر سیارگان منظومه شمسی ثابت نیستند و در حرکت‌اند و ضمنا” خسوف(ماه گرفتگی) و کسوف(خورشید گرفتگی) و جزر و مد را کشف کردند. با گذشت زمان محققان اقوام دیگر نیز به پژوهش‌گران یونانی پیوستند و فرضیه‌هایی پیرامون طبیعت زمین و دیگر اجرام آسمانی ارائه دادند ولی عملا” یک قرن بیش نیست که آدمی ماهیت واقعی زمین به عنوان سیاره‌ای جاندار و زنده و محل آن را در کیهان وسیع دریافته است.
زمین در کجای کائنات قرار دارد؟
این سیاره نیلگون با طبیعت آرام و نمای دل‌انگیزش، در بی‌کران جهانی در حرکت است که تصورش ورای امکان و درکش خارج از توانایی بشر است.کره زمین سومین سیاره منظومه شمسی از مجموع نه سیاره‌ای است که در مدار خورشید گردان است. این خورشید، خود یکی از چهارصد میلیارد ستاره‌ای است که در فاصله ۱۵ هزار سال نوری در داخل کهکشان مارپیچی به نام کهکشان راه شیری که قطر آن ۱۰۰ هزار سال نوری بوده و شامل ۴۰۰ میلیارد ستاره می‌باشد، واقع شده است. کهکشان راه شیری آنچنان بزرگ است که اگر بخواهیم آن را در مساحتی به اندازه‌ی خاک ایالات متحده قرار دهیم، حجم کره‌ی زمین تا آن حد کوچک خواهد شد که چشم آدمی به یاری میکروسکوپ الکترونی قادر به تشخیص آن نخواهد بود.
کره زمین چیست؟
زمین، به استثناء این که قادر نیست زمین دیگری را از خود بپروراند، موجودی است زنده. این زمین و سیارات دیگر منظومه شمسی حدود ۵ میلیارد سال پیش در درون "غبار کیهانی” زاده شد و قریب ۵ تا ۸ میلیارد سال دیگر به طول خواهد انجامید تا از میان برود. این مرگ زمانی اتفاق می افتد که خورشید با انوار حیات‌بخش خود این سیاره را زنده و جاندار نگاه می‌دارد، در طی یک میلیون سال آخر عمر خود انبساط کرده، زمین را در آتش خود فروگرفته، آن را در دمی بخار کرده و بالاخره خود (خورشید) تبدیل به یک ستاره ریزنقش سفید می‌شود.
چگونگی تشکیل زمین و زمان آن:
حدود ۱۰ میلیارد سال قبل، ستاره‌ای که از هیدروژن اولیه زاده شده بود وفات یافت و منفجر شد و تمامی بقایای اتم‌های ئیدروژن و هلیوم و نیز اتم‌های سایر عناصر سنگینی را که در کوره‌ی هسته‌ای آن ستاره ساخته شده بود در فضا آزاد کرد.از این آوار عناصر، قریب ۵ میلیارد سال بعد، خورشید و بیش از ۱۰۰ تریلیون اجرام کوجک و بزرگ سماوی که از مواد مختلف گازی، جامد و یخ ساخته شده بودند، به گرد خورشید در مدارهای مختلف به گردش درآمدند، و کم کم با یکدیگر برخورد کردند و گاهی به اجرامی کوچک و گاهی بزرگ مبدل شدند، و هرچه بر حجم آن‌ها افزوده شد، افزایش قدرت جاذبه آن‌ها موجب جذب اجرام کوچک‌تری از خود شد. و این برخوردها، مآلا” بر جرم آن‌ها افزود تا خود یک سیاره‌ای مستقل گردید. بدین شیوه ۹ سیاره منظومه شمسی: عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتو و همه‌ی ماه‌های آن‌ها پای به عرصه وجود گذاشتند.
انرژی حاصله از این تصادم‌ها، سبب افزایش حرارت سطح سیاره‌ها شد و در نتیجه باعث رهایی بخارها و گازها گردید. در همان دوران فساد تدریجی اورانیوم، توریوم و پتاسیم، بر حرارت درون سیارگان افزود و گازها و بخارهای بیشتری را رها ساخت. در اثر قدرت جاذبه بیشتر اجرام بزرگ‌تر، مثل زهزه، زمین و مریخ، این گازها بر فضای سطح هر سیاره و اقمار آن‌ها جوی به وجود آوردند کهکم کم به سبب نبودن جاذبه‌ی کافی در فضا، بعضی از این اجرام جو خود را از دست دادند.( به همین طریق مریخ نیز که برای مدت اولین یک میلیارد سال حیات خود دارای رودخانه‌هایی از آب بود، به تدریج قسمت بزرگ جو، آب‌ها و و کلیه موجودات زنده میکروسکپی خود را که به وجود آمده بودند، از دست داد و به صورت صحرای خشک‌زار امروزه خود و با فقط کمی شبنم و یخی را که در دو قطب آن باقی مانده، درآمده است)
در همان حال که بخار آب و کربن‌دی‌اکسید ابرهای متراکمی را به وجود آوردند و زمین نیز کم کم رو به سردی گرایید، جو زمین به چنان نقطه بحرانی رسید که دیگر نتوانست بر تراکم خود بی‌افزاید و ابرها به جای این که ضخیم‌تر شوند، انبار رطوبت خود را به صورت باران رها کرد و سیلاب‌ها از آسمان بر زمین سرازیر شد. ادامه باران تا میلیون‌ها سال ادامه داشت تا سرانجام نواحی ژرف و گود زمین را پر کرد و اقیانوس‌ها، دریاها و دریاچه‌ها را به وجود آورد.
با این ریزش‌های پی در پی، کربن‌دی‌اکسید که به آسانی در آب حل می‌شود،(نوشابه‌های گازدار) در آب اقیانوس‌ها حل شد و این ترکیب با در آمیختن مواد شیمیایی دیگر در ژرفای دریاها، سنگ‌های آهکی و مرمر و دیگر مواد مشابه را ساختند، بنابراین کربن‌دی‌اکسید به طور مداوم از جو زمین به کف اقیانوس‌های اولیه منتقل شدو بعدها این لایه‌ها با بیرون آمدن از قعر آب‌ها تشکیل خشکی‌هایی را دادند که ما امروز روی آن‌ها زندگی می‌کنیم.
