قشقایی و بختیاری دو ایل بزرگ ایران هستند که ریشه قشقایی ها در استان فارس است. آنها عموما اصالت ترکی دارند و تقریباً تمامشان به گویشی از زبان‌های ترکی اغوز غربی صحبت می‌کنند. آنچه مسلم است، ایل قشقایی با همین تعداد و طوایف یك‌باره به خطه فارس وارد نشدند. بلكه در زمان‌های مختلف و از مكان‌های گوناگون، دسته‌هایی بزرگ و كوچك، آرام آرام به سمت فارس كوچیده یا كوچانده شده است.

این ایل پس از سال‌ها اسكان در نواحی مختلف فارس، بنا بر خواست حكومت مركزی زیر سلطه یك خان یا رییس ایل درآمده، و برای اخذ مالیات و نیروی انتظامی و نظامی جبهه واحدی را تشكیل داده‌اند و با گذشت زمان از لحاظ قدرت نظامی به‌قدری رشد کردند كه موجب رعب و وحشت حكومت مركزی شده و مجددا در سال‌های طولانی به طرق سیاسی یا نظامی آن‌قدر از قدرت آن‌ها كاستند كه به مرور زمان تحلیل رفته یا ضعیف شدند. تا جایی‌كه امروز از ایل بزرگ قشقایی چیزی باقی نمانده است.

قشقایی ها به جز فارس در استان‌های کهگیلویه وبویراحمد، چهارمحال و بختیاری (جونقان، بلداجی، بروجن، سامان، شهرکیان، طاقانک)، خوزستان (هفتکل)، اصفهان (قسمتهایی ازسمیرم، شهرضا، دهاقان، فریدن، بخش‌های مختلف شهرستان لنجان به ویژه بخش مرکزی این شهرستان در اطراف زرین شهر، بیستگان، باباشیخعلی و چم‌ها)، قم، مرکزی، و بوشهر (دشتستان و دشتی) هم زندگی می کنند.