انگیزه اصلی اختراع ساده اما جالبی که در این پست در مورد آن می‌نویسم، ماجرایی بود که در یک بعد از ظهر تابستانی در فروشگاه وارسیتی سوییت در سانفرانسیسکو اتفاق افتاد. ژوزف. بی. فریدمن داشت دختر دو ساله‌اش را تماشا می‌کرد که می‌خواست از لیوانی که روی پیشخان گذاشته بود، نوشیدنی بنوشد. او نی را خم می‌کرد تا بتواند نوشیدنی را تا آخر بنوشد، اما با خم کردن نی راه بالا آمدن مایع را می‌بست. «جولیا» سخت تلاش می‌کرد و به جایی نمی‌رسید.

فردیمن فروشنده املاک و عینک‌سازی نیمه‌وقت بود، اما ذهنی مکانیکی هم داشت و به همین دلیل در چهارده سالگی اولین اختراعش را انجام داد و اولین جواز ثبت اختراع را نیز در ۲۲ سالگی گرفت.

اما فشار روزگار باعث شد، دست از اختراع کردن بردارد و به کارهای معمول بپردازد تا خرج خانواده‌اش را درآورد، اما او در تلاش و ناامیدی دخترش، فرصتی دید که نمی توانست از آن چشم بپوشد.

فردیمن به خانه رفت و پیچی درون نی فرو کرد. او نخ دندانی را به دور شیارهای پیچ پیچاند و آن را سفت و محکم کرد. این کار کنگره‌ای به وجود آورد که به نی، شکل بازویی لولادار را می‌داد.
 

فردیمن این اختراع را به عنوان نوع بهبودیافته «نی آشامیدنی» در نوامبر سال ۱۹۳۶ ثبت کرد. جو فریدمن در واقع نی انعطاف‌پذیر را اختراع کرده بود.

 

و حتما فکر می‌کنید که او از این طریق به ثروت هنگفتی دست یافت؟

نه، به این سرعت. تولیدکنندگان به این اختراع علاقه نداشتند. هر کس دیگری، دست کم فکر می‌کرد که ساخت این نی جدید غیرممکن باشد، اما فریدمن تسلیم نشد. او تغییرتی در نی به وجود آورد و تصمیم گرفت شرکت تولیدی خودش را راه بیندازد. این نی‌ها خیلی ساده به نظر می‌رسید، اما بیش از یک دهه طول کشید تا او بتواند آنها را بسازد و بفروشد. و در این زمان بود که به ثروت دست یافت. شرکت تعاونی مریلند کاپ، سرانجام جواز فریدمن را خرید. امروزه این شرکت، پانصد میلیون نی انعطاف‌پذیر در سال تولید می‌کند.
 

جو فردیمن مدام در حال اختراع بود. او ۹ اختراع به نام خود ثبت کرد و دفترچه‌های یادداشتش پر از ایده‌های جدید بود، مانند نوع اولیه فیلم‌های سینمایی سه‌بعدی و پلاک‌های بازتابی خودرو.