هاریکینها طوفان‌های عظیم استوایی مارپیچی شکل هستند که بادهایی با سرعت بیش از 257 کیلومتر بر ساعت داشته و بیش از 2.4 هزار میلیارد گالن (9 هزار میلیارد لیتر) باران در روز رها می‌کنند. این طوفان‌های استوایی در شمال اقیانوس هند و خلیج بنگال به عنوان چرخند یا سیکلون (cyclones) و در غرب اقیانوس آرام به عنوان تیفون (typhoons) شناخته می‌شود (هر دوی این‌ها همان هاریکین هستند).
فصل طوفان استوایی اقیانوس اطلس از اوایل آگوست تا اواخر اکتبر به اوج خود می‌رسد و به طور متوسط پنج تا شش هاریکین در سال اتفاق می‌افتد.
هاریکینها به‌صورت اغتشاشهای حاره‌ای در آب‌های گرم اقیانوس که دمای سطحی آن‌ها حداقل 26.5 درجه سلسیوس است شروع می‌شوند. این سیستمهای کم فشار، انرژی خود را از آب‌های گرم می‌گیرند. اگر طوفان به‌سرعت 61 کیلومتر بر ساعت برسد، به عنوان آشفتگی حاره‌ای (tropical depression) شناخته می‌شود. آشفتگی حاره‌ای که بادهای با سرعت 63 کیلومتر بر ساعت داشته باشد، به عنوان طوفان حاره‌ای خوانده می‌شود. وقتی بادهای طوفان حاره‌ای به‌سرعت 119 کیلومتر بر ساعت می‌رسند، هاریکین نام گرفته و در مقیاس درجه بندی سفیر سیمسون از یک تا پنج رده‌بندی می‌شود.
هاریکینها موتورهای حرارتی عظیمی هستند که در مقیاس بسیار بزرگ انرژی تولید می‌کنند. هاریکینها گرما را از هوای گرم و مرطوب اقیانوسی گرفته و آن را از طریق میعان بخار آب در طوفان‌های تندری (رعد و برق دار) رها می‌کند.
هاریکینها حول یک مرکز کم فشار که چشم هاریکین نامیده می‌شود می چرخند. هوای در حال پایین رفتن، این منطقه را که قطر بین 32 تا 48 کیلومتر دارد، تبدیل به یک منطقه بسیار آرام می‌کند؛ اما دیواره دایروی‌ای که چشم را احاطه کرده است، دارای شدیدترین بادها و باران‌ها است.
این طوفان‌ها به شیوه‌های مختلف موجب تخریب در سواحل می‌شوند. وقتی هاریکین به خشکی می‌رسد اغلب خیزاب‌های مخربی ایجاد می‌کند که می‌تواند به ارتفاع تقریباً 6 متر و وسعت 160 کیلومتر برسد. نود درصد از مرگ‌های ناشی از هاریکینها به علت این خیزاب‌هاست.
بادهای هاریکین نیز مخرب بوده و ممکن است موجب پیچند یا تورنادو (tornado) شوند. باران‌های سیل آسا با ایجاد سیل و زمین لغزش موجب آسیب بیشتر می‌شوند که ممکن است تا کیلومترها داخل خشکی اتفاق بیفتد.
بهترین دفاع در مقابل هاریکین پیش بینی دقیق آن است که فرصت کافی برای تخلیه منطقه در اختیار مردم قرار دهد.
