عشق را می‌توان با توجه به هورمون‌هایی که در عاشق شدن موثرند به سه مرحله تقسیم کرد.

کشش جنسی: در این مرحله هورمون مردانه تستوسترون و هورمون زنانه استروژن دخیل‌اند که موجب می‌شوند انسان به جنس مخالف علاقه‌مند شود.

دل باختن: در این مرحله است که عشق شعله‌ور می‌شود و فرد نمی‌تواند به چیزی جز معشوقش فکر کند. از ویژگی‌های این مرحله از دست رفتن اشتها و بی‌خوابی است. در این مرحله نوروترانسمترها (مواد میانجی که بین سلول‌های عصبی مبادله می‌شوند) نقش دارند، مثل دوپامین ، نوراپی نفرین (که موجب می‌شود شخص عرق کند و قلبش سریع بزند) و سروتونین که از مهم‌ترین مواد شیمیایی عشق است و ممکن است موقتا فرد را به جنون برساند.

دل بستن: دل بستن بلند مدت‌ترین مرحله‌ی عشق است. البته عشق اگر باقی بماند وارد این مرحله خواهد شد. این مرحله ماندنی است ولی سایر مراحل قبلی کوتاه مدت هستند. مراحل اول و دوم عشق هوس است که ذهن انسان را به خود مشغول می‌کند و فرد را از کار و زندگی اصلی‌اش باز می‌دارد و به همین دلیل قرار نیست که دائمی باشد چون که موجب نابودی فرد خواهد شد. ولی مرحله‌ی سوم همان احساسی است که زوج را به هم متعهد می‌کند و موجب می‌شود که با هم بمانند. هورمون‌های این مرحله هورمون‌هایی هستند که موجب می‌شوند دو نفر به هم وفادار بمانند مانند اکسی‌توسین که در زمان بارداری هم در زنان ایجاد شده و حس تعلق مادر به فرزندش را تقویت می‌کند. در عشق هم در حین رابطه جنسی این هورمون در مغز ترشح شده و موجب حس تعلق در عاشق و معشوق می‌شود . هورمون دیگری که شاید کمی عجیب باشد آنتی دیورتیک است که در حالت عادی روی فعالیت‌های کلیه اثر دارد ولی در دوران عشق این هورمون موجب حس ایثار در فرد می‌شود. نقش این هورمون‌ها در زندگی افراد با توجه به میزان آن در خون مشخص شده که البته ممکن است کمی مبهم باشد.