یكی از ظرف‌های سنتی و محلی نگهداری لبنیات در مناطق روستایی و عشایری استان ایلام، پوست ماست به نام محلی پوس است. برای درست كردن پوستی كه قرار است در آن ماست نگهداری شود ابتدا پوست گوسفند دو یا چند ساله‌ی ماده‌ای را هنگام ذبح از لاشه جدا می‌كنند و در ابتدا تمامی پشم بیرونی آن را كاملاً زدوده تا چرم تازه فراهم شود، سپس یك هفته این پوست را برای ضدعفونی در نمك كوهی كه به خوا تاوریزه یا همان نمك تبریزی است اندود می‌كنند تا كاملاً نمكین شود.
پوست نمك‌سود گوسفند كه رطوبت آن كاملاً توسط نمك فراوان جذب شده برای عمل‌آوری تحویل زنان باتجربه می‌دهند تا با كاچی یا قیماقی كه از آرد جو درست می‌كنند دباغی كنند. برای این كار دیگی بزرگ و مسی با نام محلی خزان یا خزگان روی آتش زغال گذاشته و از آرد سبوس‌گیری شده‌ی جو به كمك روغن كاچی یا قیماق فرنی مانندی درست می‌كنند، هرچه قیماق چرب‌تر باشد، پوست بهتر دباغی می‌شود و قابل انعطاف‌تر است و در اثر تا شدن دچار شكستگی و پارگی نمی‌شود.
پس از جدا كردن قیماق جوشیده از لایه‌های خارجی، تمام پوست را برگردانده تا داخل آن نیز با قیماق یا كاچی آرد جو دباغی شود. بعد از پاك كردن كامل قیماق، پوست همانند انبان دباغی شده بسیار نرم و لطیف است و از آن برای نگهداری ماست استفاده می‌كنند. ماستی كه در پوست نگهداری می‌شود تدریجاً از منافذ بسیار ریز پوست آبكش می‌شود و چكیده و غلیظ‌تر از ماست معمولی است.
به كمك این وسیله در فضاهای دور از شهر و امكانات، ماست به مدت یك هفته خنك و شیرین و سالم نگهداری می‌شود. قیمت ماست پوست در بازار مصرف به سبب كیفیت و غلظت دو تا سه برابر ماست‌های تازه و معمولی است. گاه به ماست پوست، ادویه‌های كوهی همانند بوته بوماران، بابونه و گاه فلفلك و رنان كوهی نیز می‌افزایند كه عطر و طعم بسیار دلپذیری به آن می‌دهد. در فصول سرد سال، ماست پوست ممكن است تا یك ماه هم سالم و قابل مصرف نگهداری شود و دامداران و چوپانان از آن برای نگهداری ماست هنوز هم استفاده می‌كنند.
