چند سالی است که کاشت نگین در ناخن، دندان و حتی چشم در خارج از کشور سر زبان‌ها افتاده است! اما دیگر کاشت نگین در پوست را نشنیده بودیم که حالا می‌شنویم! نگین پوست درواقع یکی از انواع پیرسینگ محسوب می‌شود

چند سالی است که کاشت نگین در ناخن، دندان و حتی چشم در خارج از کشور سر زبان‌ها افتاده است! اما دیگر کاشت نگین در پوست را نشنیده بودیم که حالا می‌شنویم! نگین پوست درواقع یکی از انواع پیرسینگ محسوب می‌شود، البته از نوع یک‌طرفه! یعنی یک طرف آن به صورت قلاب زیر پوست کاشته می‌شود و نگین روی آن پیچ می‌شود درست مثل یک خال اما از جنس جواهر! همان‌طور که با فکر کردن راجع به این نگین‌ها اخم‌های‌تان درهم رفته و حس ناخوشایندی پیدا کرده​اید باید بدانید که این شیوه از پیرسینگ عوارض متعددی هم می‌تواند به همراه داشته باشد.

با پیر سینگ معمولی چه فرقی دارد؟

پیرسینگ میکرودرمال یا پیرسینگ یک‌طرفه به جواهرات و فلزاتی گفته می‌شود که در سطوح صاف بدن کاشته می‌شوند. به عبارت دیگر یک طرف این پیرسینگ زیر پوست قرار می‌گیرد و دیده نمی‌شود. یکی از ویژگی های این روش امکان کاشت جواهر در هر نقطه‌ای از بدن است ازجمله انگشتان، مچ دست، قفسه سینه، گونه، گوش، گردن و... حتی می‌توان تعدادی از آنها را پشت‌سر هم در خطوط مختلف قرار داد و روی پوست نقش انداخت!

این روش دردناک است

این نوع پیرسینگ از دو طریق قابل انجام است: با سوزن جراحی و با استفاده از دستگاه درمال پانچ. میکرودرمال پیرسینگ با سوزن مثل پیرسینگ‌های معمولی دیگر انجام می‌شود منتهی در این روش به جای اینکه سوزن پوست را دوطرفه سوراخ کند، باید با استفاده از آن یک فضای L مانند زیر پوست ایجاد کرد. این فضای خالی محل قرار گرفتن قلاب جواهر است بنابراین ابتدا پوست ضدعفونی، بی‌حس و سوراخ می‌شود سپس پایه فلزی L مانند با کمک پنس درون پوست جا داده می‌شود. بعد از آن هم جواهر موردنظر روی میله خارجی پایه پیچ می‌شود. این روش نسبت به درمال پانچ کمی سخت‌تر و دردناک‌تر است و به تجربه زیادی نیاز دارد. سوزن مخصوص این کار هم سایزهای مختلفی دارد که بسته به محل پیرسینگ و نوع پوست باید از سایز مناسبی استفاده کرد.

سوراخ کردن با دستگاه پانچ

مکانیسم میکرودرمال پیرسینگ با دستگاه پانچ متفاوت است. در روش پیرسینگ با سوزن فرد متخصص لایه‌های پوست را از هم جدا می‌کند تا قلاب فلزی زیر پوست جا شود اما دستگاه پانچ به صورت اتوماتیک و با دقت بالا یک فضای L مانند درست کرده و بافت اضافی پوست را خارج می‌کند تا فلز به خوبی درون آن جا شود. این روش شایع‌تر است و از عمیق شدن سوراخ جلوگیری می‌کند. به طور کلی اگر سوراخ بیش از حد عمیق باشد ممکن است روی پوست حالت چین ایجاد شود و جواهر بعد از مدتی داخل پوست فرو برود که در این صورت باید با جراحی بیرون آورده شود. اگر هم سوراخ عمق کمی داشته باشد ممکن است بعد از مدتی پیرسینگ به بیرون بیفتد. علاوه براین تبحر و تخصص شخص موردنظر بسیار اهمیت دارد زیرا یک فرد کم‌تجربه ممکن است باعث کج ایستادن جواهر یا آسیب دائمی به اعصاب، رگ‌های خونی و بافت پوست شود.

خطر گیر کردن به لباس !

بعد از انجام این پیرسینگ محل موردنظر با تکه‌ای گاز استریل پوشانده می‌شود و سه تا پنج ساعت بعد این باند برداشته می‌شود. در چند روز اول می‌توان برای جلوگیری از کنده شدن پیرسینگ روی آن یک پانسمان نازک قرار داد تا به لباس‌ها و... گیر نکند. ممکن است چند ساعت اول کمی ترشح خونی دیده شود. چند روز اول هم کبودی مشاهده می‌شود. همچنین برای دوهفته باید روزی دوبار محل موردنظر را با سرم شست‌وشو تمیز کرد. این پیرسینگ بین یک تا سه ماه طول می‌کشد تا کاملا خوب شود. طی این مدت فرد باید حسابی مراقب باشد تا جواهر به جایی گیر نکند. بعد از بهبود کامل می‌توان جواهر سر فلز را تغییر داد. برای خارج کردن پیر سینگ هرگز نباید به تنهایی این کار را انجام داد چون به بافت اطراف فلز آسیب می‌زنید. این عمل باید توسط پزشک انجام شود؛ او ابتدا محل را کمی ماساژ می‌دهد تا بافت پوست از پایه فلز جدا شود. گاهی اوقات هم نیاز به برشی کوچک وجود دارد. درواقع هرقدر پیرسینگ قدیمی‌تر باشد جدا کردن آن هم سخت​تر است.

سوراخ عمیق‌تر؛ دردسر بیشتر!

در میکرودرمال پیرسینگ، قطعه فلزی داخل بافت پوست کاشته می‌شود. درواقع هرچه عمق سوراخ بیشتر باشد تحریک پوست هم بیشتر می‌شود. عمل پیرسینگ و تماس طولانی‌مدت فلز با پوست می‌تواند خطر انتقال عفونت‌ها، حساسیت‌های پوستی، اگزماهای آلرژیک و درماتیت‌های تماسی را افزایش دهد. خیلی اوقات حتی وقتی فلز از بدن جدا می‌شود این واکنش تا مدت‌های طولانی به صورت خارش، قرمزی و التهاب باقی می‌ماند.

آرایشگرها نباید انجام دهند

پیرسینگ بهتر است توسط پزشک یا فردی انجام شود که با بی‌حسی و اصول بهداشتی جراحی‌های ابتدایی آشنا باشد. متاسفانه این عمل بیشتر توسط آرایشگرها انجام می‌شود. این افراد درصورت وقوع واکنش‌های آلرژیک به مواد بی‌حسی و اتفاقات غیرمنتظره نمی‌توانند وضعیت را مدیریت کنند و اقدامات درمانی بعدی را انجام دهند. کسانی که بعد از پیرسینگ دچار عفونت می‌شوند حتما باید برحسب تشخیص پزشک از داروهای آنتی‌بیوتیک، ضدقارچ و ضدویروس استفاده کنند. همچنین بهتر است پیرسینگ را تا زمان برطرف شدن عفونت خارج کنند.

خطر هپاتیت، ایدز، تبخال و زگیل!

پیرسینگ غیربهداشتی می‌تواند باعث انتقال چندین بیماری قارچی، پوستی و باکتریایی شود. در حقیقت اگر وسایل سوراخ کردن آلوده باشند، می‌توانند باعث انتقال بیماری‌های ویروسی خیلی خطرناک مثل هپاتیت‌ها و HIV از فردی به فرد دیگر شوند. البته این اتفاق به‌ندرت می‌افتد و شایع‌ترین بیماری‌های منتقله از این طریق عفونت‌های انگلی، ویروسی و باکتریایی هستند ازجمله زرد زخم، زگیل، تبخال و ... بعد از انجام پیرسینگ باید حتما از پماد آنتی‌بیوتیک موضعی استفاده کرد. بعد از 24 ساعت هم می‌توان محل را شست‌وشو داد. در صورت وجود علائمی مثل تورم و قرمزی طولانی‌مدت، ترشح، درد و التهاب شدید دور محل سوراخ شده حتما به پزشک مراجعه کنید.

پیرسینگ، جراحی را مختل می‌کند

وجود پیرسینگ باعث اختلال در بعضی وسایل و دستگاه‌های جراحی می‌شود بنابراین قبل از هرگونه جراحی بهتر است پیرسینگ خارج شود. علاوه براین، کسانی که زمینه گوشت اضافه دارند، کسانی که در موضع موردنظر عفونت فعال دارند، افرادی که بیماری ناشناخته دارند و واکنش بدن‌شان خیلی قابل پیش‌بینی نیست و کسانی که واکنش‌های مشخص و حساسیت‌های پوستی نسبت به فلزات دارند، نباید پیرسینگ انجام دهند. همچنین پیرسینگ ممکن است باعث ایجاد گوشت اضافه و کلوئید شود که گاهی اوقات جای آن برای همیشه باقی می‌ماند. البته همه افراد دچار این مشکل نمی‌شوند اما درصد وقوع آن بالاست. لازم به ذکر است که این اسکار با روش‌های درمانی به طور نسبی بهتر می‌شود اما کاملا برطرف نمی‌شود.