در یک نگاه کلی می‌توان گفت در معنای متعارف زمینی آن حیات بدون سنگ‌بناهای ابتدایی امکان‌پذیر نیست. این سنگ بناها مولکول‌های آلی هستند که از ترکیب چهار عنصر کربن، اکسیژن، نیتروژن و هیدروژن به علاوه مقداری ناچیز (ولی ضروری) از عنصرهای دیگر مثل فسفر و گوگرد تشکیل شده‌اند.

بنابراین تا وقتی که این عنصرها در جهان وجود نداشته باشند، حیاتی هم در کار نیست. با این حساب نخستین حیات باید منتظر می‌ماند تا هیدروژن و هلیم تولید شده در انفجار بزرگ در نخستین اَبَرستاره‌های جهان تشکیل شود. این ابرستاره‌ها بسیار سنگین‌تر از خورشید بودند و بنابراین سوخت هیدروژنی خود را بسیار سریع‌تر از خورشید می‌سوزاندند و طی چند ده‌هزار سال منفجر می‌شدند. از بقایای این نخستین ابرخورشیدها ابرهای گازی تشکیل می‌شد که به نوبه خود منظومه‌های جدیدی می‌ساختند و سیارات و خورشیدهایی گرد آنها پدید می‌آوردند.

نخستین موجودات زنده در سیاره‌های گرد دومین یا سومین نسل ستارگانی که پس از انفجار بزرگ پیدا شدند امکان ظهور داشته‌اند. بنابراین در  خوشبینانه‌ترین حالت آنها بین ۵/۱ تا ۲ میلیارد سال پس از انفجار بزرگ پیدا شدند؛ یعنی حدود ۱۲ میلیارد سال قبل.