اگر شما از دسته افراد کنجکاو و جستجوگر هستید، حتماً تاکنون سری به آسمان بلند کرده اید و برای تماشای ستارگان دقایقی تأمل کرده اید.
ستاره‌شناسان آمریکایی توانسته‌اند مچ یک سیاه چاله را در حال از هم دریدن یک ستاره در فاصله 290 میلیون سال نوری بگیرند.
فضا از کهکشانها ، منظومه‌ها ، ستارگان ، سیارات و بسیاری اجرام آسمانی دیگر انباشته شده است. عجایب و عظمت آنها به مراتب از تمامی دیگر پدیده‌های آفرینش بیشتر است.
ستاره‌شناسان در فاصله‌ی ۱۲۲ سال نوری از زمین شواهدی از وجود بخار آب در سیاره‌ای شبیه نپتون دست یافتند. این اولین بار است که وجود آب در سیاره ای به این اندازه و فاصله بررسی می‌شود.
برای انسان‌های اولیه،جواب به این پرسش‌های اصولی خیلی ساده بود. کره زمین، زمینی است جامد و مسطح در مرکز عالم که به دست خدا خلق شده است. سالیان زیادی فلاسفه و دانشمندان علوم الهی، تلاش کرده اند که پاسخ‌های قانع‌کننده‌تری برای این سئوالات بدهند و برمبنای همین جواب‌ها بود که معتقدات عجیب و غریبی توسعه یافت.
در شرایط بی‌وزنی در فضا اشك مانند یك توپ بزرگ در اطراف كره چشم حلقه زده و به پایین سرازیر نمی شود.
انیشتین در سال 1915 در نظریه نسبیت عام خود از سیاه‌چاله‌ها سخن گفت. این پدیده مرموز طبیعی کماکان در کانون توجه فیزیکدانان و اخترشناسان است.در کلامی ساده، سیاهچاله چیزی است که از متلاشی شدن یک ستاره بزرگ باقی می‌ماند.
