از آنجایی که انسان موجودی اجتماعی و تنهای برایش دشوار است، میل دارد با کسی هم صحبت شود و دوستی را کنار خودش داشته باشد. یافتن دوست یک نوع مهارت محسوب می شود. معمولا این موضوع در سنین کودکی خیلی جدی گرفته نمی شود در حالی که دوست می تواند روی شکل گیری شخصیت افراد اثر بگذارد.
در گذشته مدارس و دانشگاه هایی که برای تحصیل در آن باید شهریه پرداخت می شد، به اندازه امروز فراگیر نبود.
برخی معتقدند، این عقیده که والدین به تعلیم و تربیت نیاز دارند تا پدر و مادر بهتری شوند، هنوز گسترش نیافته است، اما این ادعا واقعیت ندارند، جامعه به طور روزافزون بر کار والدین ارج گذاشته و اعتبار می گذارند، زیرا والدین مهم ترین افراد زندگی فرزندان هستند.
کودکان هر روز از پدر و مادر پیام‌هایی مبنی بر «درست» یا «نادرست» بودن امور دریافت می‌کنند که باعث به وجودآمدن قضاوت‌ها و پیش فرض‌هایی می‌شود که با ذهنیت دیگران متفاوت است.
کودک در هنگام خوابیدن نباید به اتاق خواب والدین عادت کند یعنی در واقع احساس امنیت در اتاق خود نمی‌کند.
هم کودک و هم پدرومادر باید این نکته را بدانند که کودکان با بزرگترها فرق می‌کنند و با بزرگ‌شدن این تفاوت‌ها کم می‌شود. زیرا پایه رشد در نابرابری است.
این روزها دیگر برای پدر و مادران تفاوتی نمی کند فرزند در راه شان دختر باشد یا پسر، مهم سلامت بودن و شاد زندگی کردن آنهاست.
