سینما چه تصویری از معلولیت در اذهان ساخته است؟ این سوالی است که شاید پاسخ آن را نباید در فضای سالن‌های سینما که پر است از احساسات ناب ایرانی جست‌وجو کرد، بلکه باید از تاثیرات فرهنگی که مدت‌ها بعد از ساختن یک فیلم در جامعه ایجاد می‌شود، به آن دست یافت.
دنیا تغییر کرده است. چه بخواهیم و چه نه، بقای بسیاری از صنایع بزرگ و مهم، به یکدیگر وابسته شده است. زندگی در یک محیط ایزوله دیگر ممکن نخواهد بود. سینما هم از این قاعده مستثنی نیست.
تلویزیون نیاز به بازنگری جدی دارد. این را در یک نظرسنجی ساده، درگپی دوستانه با هنرمندان یا حتی مخاطبان عام این رسانه می‌توان درک کرد. به راستی مشکل تلویزیون چیست که مخاطبانش رفته‌رفته در حال ریزش هستند؟ این رسانه با فقر سوژه روبه‌روست؟
فیلم های انتخاب شده از سوی بنیاد سینمایی فارابی برای اکران ویژه کودک و نوجوان، اصولا فیلم هایی هستند که با استقبال بالای کودک و نوجوانان در دهه 60 و 70 همراه بودند.
به عنوانِ یک ایرانی به عرف و منشِ مردمِ کشورم اشراف دارم،« کمپ ایکس ری» مضمونی جهان‌شمول و انسانی دارد که مخاطبِ سراسر دنیا با آن ارتباط برقرار می‌کند، ضمنِ اینکه حرفِ اصلی فیلم به نوعی ضد اتفاقاتی است که آمریکا در حال مدیریت آن است.
عمده نگرانی ها هم حول دو محور بود. یکی این که فیلم «کمپ ایکس ری» قرار است چه وجهی از سیاست آمریکا در گوانتانامو را نشان دهد و دیگر این که پیمان معادی از پس ایفای نقش بخوبی بر می آید یا او هم به مسیری می رود که خیلی ها رفتند و ناموفق بودند.
دیک اسمیت، اسطوره چهره‌پردازی روز گذشته درگذشت. او به خاطر وارد کردن تکنیک‌های جدید و منحصر به فرد به دنیای چهره‌پردازی شهرت دارد. بسیاری از چهره‌های عجیب و غریبی که در دوران علاقه‌مان به سینما تماشا کردیم، کار دست این استاد بودند.
