چوپانی عادت داشت تا در یک مکان معین زیر یک درخت بنشیند و گله گوسفندان را برای چرا در اطراف آنجا نگه دارد. زیر درخت سه قطعه سنگ بود که چوپان همیشه از آنها برای آتش درست کردن استفاده می کرد و برای خود چای آماده می کرد.هر بار که او آتشی میان سنگها می افروخت متوجه میشد که یکی از سنگها مادامی که آتش روشن است سرد است اما دلیل آن را نمی دانست.
چند بار سعی کرد با عوض کردن جای سنگها چیزی دست گیرش شود اما همچنان در هر جایی که سنگ را قرار می داد سرد بودتا اینکه یک روز وسوسه شد تا از راز این سنگ آگاه شود. تیشه ای با خود برد و سنگ را به دو نیم کرد.آه از نهادش بر آمد.
میان سنگ موجودی بسیار ریز مانند کرم زندگی می کرد. رو به آسمان کرد و خداوند را در حالی که اشک صورتش را پوشانده بود شکر کردو گفت: خدایا، ای مهربان، تو که برای کرمی این چنین می اندیشی و به فکر آرامش او هستی پس ببین برای من چه کرده ای.
و من هیچگاه سنگ وجودم را نشکستم تا مهر تو را به خود ببینم.
