اساسا فضای کشور یه جوری شده که اگر آدم خدای ناکرده به هر دلیلی، احساس خوشحالی یا شادمانی داشته باشد، دو حال به او دست می دهد. اول این که احساس گناه وحشتناکی گریبانش را می گیرد که ای وای از قافله دپ زدگان جا ماندم و از مُد افسردگی بی بهره گشتم. (جمله سنگین بود یه دقیقه خیره شین به افق) و حالت دوم هم این است که فرد باید فکر کند که مرحوم شده و این احساس خلسه و شادمانی به جهت ورود به جهان دیگر حاصل شده.

الغرض؛ این اپیدمی افسردگی اندوه که در خیلی موارد توجیه علمی و اجتماعی هم دارد، چند سالی است که تبدیل شده به یک مُد یا جوگیری اساسی که همیشه گریبان گیر ما ایرانی هاست. جماعت دانشجویان عزیز هم از این جریان جدا نیستند و احوالات گوناگونی دارند.

روش دودی

منظور از دود، هر نوع دودی را شامل می شود؛ چه بودار چه بی بو! اساسا کشیدن قلیان، سیگار، گل، علف، کوکایین و... نشانه ای است بر ا فسردگی شما از رنج بشری از این که آینده تا هنوز شروع نشده، رو به فنا نهاده است و شما چاره ای نداری جز این که این شادمانی را در فضا و آن بالا و بالا و بالاتر بیابی.

روش شکست عشقی

در این روش فرد کلا عاشق است، عاشق هر کسی که باشد، فقط نکته مهم آن جاست که حتما باید ظرف مدت کوتاهی  (بین یک ساعت تا حداکثر یک روز) فارغ شود! (از عشق منظورم بود!) و پس از این فراغ دامن اندوه بغل بگیرد، گوشه دانشگاه کز کند و صدایش در نیاید، آه های سوزناک بکشد و اشکی مدام در چشمانش باشد؛ به نقطه ای دور خیره شود و سرش را بگذارد روی شانه دوستش و هی بلند بلند بگوید: آخه چرا من!

روش تیغ زنی

در این روش فرد قصد چاپیدن و درو زدن فرد مقابل را ندارد، بلکه در این روش شما جهت نشان دادن افسردگی و دپ زدگی تا رگ دست مبارک را می زنید! البته به گونه ای حرفه ای با عمق کم. کمی بالاتر از شاهرگ! تا این جایش مهم نیست، اصل کار فرداست که شما با قیافه ای پریشان و از همه مهم تر با دست چپ باندپیچی شده در دانشگاه ظاهر می شوید هرکس را که می بینید، با همان دست باندپیچی شده، دستی به حالت دلبری به موهایتان می کشید و آهی سرد که و این که... «ای داد این بارم نشد، نجاتم دادن، ولی دفعه بعد حتما خلاص می کنم خودم رو از این دنیای نکبتی.»

روش موزیکی

در این روش شما نیازمند یک هدفون بزرگ با رنگ تند و جیغ هستید که حداقل از صدمتری، قابلیت دید داشته باشد و بعد از آن بگردید دنبال غمگین ترین آهنگ های دنیا، نه، اصلا لازم نیست دنبال آهنگ غمگین باشید. این روزها به جز خواننده غرب زده و شب پره، تمام آهنگ های خوانندگان این وری و آن وری در فاز دپ است اساسی. پس یک فایل 128 گیگی از تمام این خوانندگان از سبک راک تا سنتی دانلود کنید و هی آن ها را گوش دهید، هی گوش دهید، به این ترتیب شما تبدیل می شوید به یک افسرده با میزان خلوص 80 درصدی.

روش مجازی

در این روش شما کافی است در وایبر، واتس آپ، لاین، تانگو، فیس بوک و خلاصه تمام این فضاهای خاک برسری، فقط تکست ها و متن ها و تصاویر غمناک بگذارید. از طناب دار، دختری در کنار پنجره، فرشته مرگ با داس، گورستان، چشمی که خون گریه می کند، قلبی که تکه تکه شده و... به همراه متن هایی که نشان دهد شما کاری ندارید، جز این که فقط منتظر خاک سرد گور باشید.

روش کثافتی

در این روش خیلی ساده شما دیگر حمام نمی کنید، بگذارید بدنتان بوی گربه مرده بگیرد، موها و محاسنتان بلند شود، یقه لباستان کبره ببندد و ناخن هایتان چرک داشته باشد و هرکس گفت چرا این جوری، سریع بگویید: دیگه واسه چی، دیگه واسه کی؟ نه چیزی برای به دست آوردن هست، نه چیزی برای از دست دادن! به این ترتیب شما سوپر افسرده می شوید و الگویی برای نسل های بعد.