یك ضرب المثل قدیمی می گوید: میمون پیر دستش را داخل نارگیل نمی كند.
در هندوستان، شكارچیان برای شكار میمون سوراخ كوچكی در نارگیل ایجاد می كنند. یك موز در آن می گذارند و زیر خاك پنهان اش می كنند. میمون دست اش را به داخل نارگیل می برد و به موز چنگ می اندازد، اما دیگر نمی تواند دست اش را بیرون بكشد، چون مشت اش از دهانه سوراخ خارج نمی شود.
فقط به خاطر این كه حاضر نیست میوه را رها كند. در این جا، میمون درگیر یك جنگ ناممكن معطل می ماند و سرانجام شكار می شود.
همین ماجرا، دقیقاً در زندگی ما هم رخ می دهد. ضرورت دستیابی به چیزهای مختلف در زندگی، ما را زندانی آن چیزها می كند. در حقیقت متوجه نیستیم كه از دست دادن بخشی از چیزی، بهتر است تا از دست دادن كل آن چیز.
در تله گرفتار می شویم، اما از چیزی كه به دست آورده ایم، دست نمی كشیم، خودمان را عاقل می دانیم؛ اما (از ته دل می گویم) می دانیم كه این رفتار یك جور حماقت است.
