باید با چشم دید تا باور کرد. مردی که به خاطر چاقی، 66 ماه است روی یک تخت زندگی می کند. او به سختی می تواند تکان بخورد و تنها کاری که از عهده اش برمی آید، نشستن است، آن هم تنها برای چند دقیقه و بعد دراز می کشد. او شبانه روز روی کمر می خوابد و به سقف اتاق زل می زند. این مرد از اول زندگی اش چاق نبوده و یکدفعه و به صورت ناگهانی در طی چند سال، سرنوشتش تغییر می کند.

«سید موسی شریفی» برایمان از سیر تا پیاز زندگی اش می گوید. داستان زندگی این مرد چاق شبیه قصه هاست اما با این تفاوت که این قصه واقعیت دارد.

خانه ای بی خانواده!

زندگی موسی همانطوری بود که برایمان توصیف کرده بودند. یک خانه کوچک 47 متری دارد که اتاق خواب، سالن و آشپزخانه اش یکی است! موسی می گوید این خانه را افراد خیر برای او ساخته اند، مخصوص خودش؛ طوری که حمام و سرویس بهداشتی اش چسبیده به تخت دو نفره ای که تقریبا نیمی از خانه را اشغال کرده است.

آقا موسی مردی است 54 ساله بسیار تنها اما بسیار خوشرو و مهمان نواز. وقتی وارد خانه او می شویم به سختی می تواند بلند شود و بنشیند روی تخت. خانه و زندگی خیلی ساده و بی آلایشی دارد. همه زندگی او خلاصه می شود به همین چندتا عکسی که می بینید. بیش از 5 سال است که شب و روز این مرد، به زندگی در همین 47 متر خلاصه می شود. صدای مهربانی دارد. مرد 316 کیلوگرمی گزارش ما، خودش بی پرس و جو همه رازها و اتفاق های زندگی اش را می ریزد روی دایره و می گوید: «دوست داشتی بنویس، قصه من از سر سفره عقد شروع شد!«

14سال پیش؛ سر سفره عقد

سال 1380 است. موسی وزنش 100 کیلوگرم است و ماهی فروشی می کند. در یک روز گرم تابستانی شهر اهواز، آقا موسی در کنار دخترخانمی پای سفره بخت نشسته اند و عاقد دارد خطبه عقد را جاری می کند. عروس خانم رفته بود گل بچیند که آقا داماد یکباره غش کرد! آن روز، موسی جلوی چشمان ده ها نفر از اقوام و فامیل خود و همسر آینده اش، پای سفره عقد حالش دگرگون شد.

سیاهی چشمان داماد ناپدید شد و با چشمانی یکدست سفید در حالی که تمام بدنش به رعشه و لرزه افتاده بود، آینه و شمعدان سفره عقد را ناخواسته شکست و کاسه عسل را واژگون کرد. کف سفید از دهان آقا داما سرازیر شد. بدنش به شدت می لرزید و پیش می رفت تا آنجا که تمام محتویات سفره زیر بدن موسی له شد.

همه میهمانان حیرت زده این منظره را تماشا می کردند. برخی ترسیده بودند و فریاد می کشیدند. از همه بیشتر، عروس خانم و خانواده داماد نگران بودند.
موسی از آن روز غم انگیز می گوید: «خودم نمی دانستم چه بلایی سرم آمده. وقتی چشمانم را باز کردم دیدم روی تخت بخش اورژانس بیمارستانم و بیشتر میهمان ها زل زده اند به من. از مادرم پرسیدم چه شده. مثل همیشه با صبر و حوصله پاسخ داد و گفت هیچی پسرم، به خیر گذشت.«
موسی وقتی هوش و حواسش سر جایش آمد حقیقت را از زبان مادر شنید. 
داماد دچار بیماری صرع شده بود و زندگی اش از آن روز، زیر و رو شد: «آن دخترخانم وقتی متوجه شد که من بیماری صرع دارم دیگر حاضر به ازدواج نشد. مرا کنار گذاشتند. آنطور که خانواده عروس از من فاصله گرفته بودند کم کم خودم هم باورم شده بود که صرع احتمالا باید یک بیماری وحشتناک باشد! بعدها فهمیدم که درصد قابل توجهی از مردم به این بیماری مبتلا هستند و آنقدرها هم حاد نیست اما افسوس که دیگر دیر شده بود.«

دومین حادثه ناگوار

موسی بعد از آن اتفاق گوشه گیر شد و افسرده. تنها مونس موسی، مادرش بود که دو سال بعد، او هم موسی را برای همیشه تنها گذاشت. غم از دست دادن مادر، آنقدر برای آقاموسی غیرقابل هضم بود که ماهی فروشی را رها کرد و در کنج خانه در سوگ مادر نشست. سال 86 بود و 4 سال از درگذشت مادر موسی می گذشت. موسی شده بود یک مرد 200 کیلویی. در خانه می نشست و به چند مشتری اندکی که برایش باقی مانده بود ماهی می فروخت: «ناامید بودم. به هیچ چیز فکر نمی کردم. تنها چیزی که مرا راضی می کرد گوشه گیری و عزلت بود. به همه آدم ها بی اعتماد شده بودم. تنها «تنهایی» مرا آرام می کرد.«

موسی به زندگی ریاضت گونه خود ادامه می داد و حتی فکرش را هم نمی کرد که چه اتفاق و چه سرنوشت تلخی در انتظارش است.

علتی عجیب برای چاق شدن

سال 86 موسی سکته کرد، سکته مغزی. این اتفاق، بیماری صرع او را حادتر کرد و بدتر از همه، این عارضه مغزی باعث شد بیماری خاموش دیگری در وجود موسی ریشه دوانده بود حادتر و خطرناکتر شود. بیماری خطرناکی به نام چاقی: «بعد از آن حادثه، طی دو سال وزنم به 268 کیلو رسید. از طرفی بعد از سکته، پاهایم لمس شده و بی جان. 

نمی توانستم راه بروم. صرع هم لحظه ای رهایم نمی کرد و روزی چند مرتبه دچار حمله صرعی می شدم. وقتی حمله به سراغم می آمد از تخت می افتادم پایین. وزنم زیاد بود و به همین خاطر چندین بار انگشتانم شکست. صرع از یک طرف و چاقی از سوی دیگر محاصره ام کرده بود. زمینگیر شده بودم. از پس کارهای روزمره ام هم برنمی آمدم. دیگر به آخر خط رسیده بودم که چند خیر پیدا شدند و مرا از آن فلاکت و بدبختی بیرون کشیدند. بعد از آن، تحت درمان قرار گرفتم.

پزشکان گفتند به خاطر عارضه مغزی و مشکلات عصبی روند چاقی ادامه دارد و ارتباطی به میزان غذایم ندارد. من خیلی کم خوراکم. بیشتر روزها روزه ام اما باز هم پزشکان برایم یک رژیم سبزیجاتی تجویز کردند که جواب هم نداد. بعد از آن، من ماندم و یک خانه 47 متری که با مقداری پس انداز خودم و کمک دوستان خیر ساخته شد. این خانه در واقع قفس و زندان من شد. این دو تخت دو نفره را که می بینید برای این اینجاست که هنگام حمله های صرعی سقوط نکنم با آن گاری کوچک کنار تخت هم مرا جابجا می کنند برای استحمام.«

66 ماه تنهایی

موسی نمی تواند از جایش تکان بخورد. این روزها وزنش شده 316 کیلوگرم. اهالی و همسایه ها برای او غذا و خوراکی می آورند. البته برخی از روزها هم هیچ کس در خانه موسی را نمی زند و موسی آن روز را روزه می گیرد. مرد 316 کیلویی، زمانی میاندار و نوحه خوان عزای حسینی بوده ولی الان می گوید تنها نوای نوحه ها او را آرام می کند. تنها چیزی که موسی را در شب های تنهایی به آرامش می رساند، گوش دادن به نواهای حسینی و اشک ریختن به خاطر مظلومیت سالار شهیدان است.

»66 ماه است که رنگ آفتاب و مهتاب را ندیده ام و در این خانه محبوسم. 6 سالی می شود که دهه محرم در خانه ام. دلم می خواهد مثل آنوقت ها به هیات بروم. سفر کنم به مشهد الرضا (ع) و به پابوس امام غریب بروم اما چه بگویم که قسمتم اینگونه بود.«

آقا موسی این روزها به شدت با بیماری و البته فقر و تنگدستی دست و پنجه نرم می کند. ماهی دو سه بار حمام می رود. می گوید یک پرستار دارد که او را حمام می کند و هر بار باید به او 20 تا 30 هزار تومان دستمزد بدهد. ندارد و مجبور است کمتر حمام کند. 

مرد 316 کیلورمی باید روزانه، قرص و داروهایی مصرف کند که متاسفانه ماه هاست به خاطر تنگدستی دوره درمانی و مصرف داروها را رها کرده است. پزشکان می گویند با توجه به شرایط خاص آقا موسی اگر این طور پیش برود وزن او به زودی به نیم تن می رسد!