مقاله‌ای در مورد موسیقی الکترونیک به عنوان ادامه ی تکامل موسیقی را با هم می‌خوانیم.

از چندی پیش نوعی موسیقی همراه با سبک و سیاق و صداهای متفاوت توسط آهنگسازانی همچون ژان میشل ژار، ونجلیس …. به مردم دنیا معرفی شد که روز به روز با پیشرفت تکنولوژی، دایره  آن در حال وسیع تر شدن است. ترکیب ذوق و خلاقیت و امکانات تکنولوژی، باعث به وجود آمدن نوعی موسیقی شده که آن را به نام موسیقی الکترونیک می شناسند. این تلفیق اجازه ی تولید صداهایی را می دهد که در موسیقی اکوستیک نمی توان به آن دست پیدا کرد.

در واقع در نوع واقعی این سبک از موسیقی هرگز از صداهای اکوستیک استفاده نمی شود بلکه به طرق مختلف از جمله اینکه: صدا را از پایه توسط مدارهای الکترونیکی تولید می کنند ( مانند انواع synthesizer ) و یا بنا به علاقه ی آهنگساز در صدای ساز اکوستیک ضبط شده تغییر و تحول به وجودمی آورند. ( به آن effect اضافه می کنند ) و یا در روشی دیگر، با برداشتن صدا از روی یک ساز اکوستیک و سپس به صدا در آوردن آن توسط یک ساز الکترونیک در محدوده ای خارج از محدوده ی طبیعی آن ساز و یا صدای انسان، به نمونه ای از رنگ صدایی می رسند که هرگز در حالت اکوستیک نمی توان به آن دست یافت. در این زمینه می توان از آهنگسازانی همچون کلاوس شولز و وندی کارلوس نام برد که در خلق آثارشان از صداهایی خارج از وسعت صدای خواننده و گیتار الکتریک استفاده می کنند و یا به طور مثال و در نوعی دیگر، برای اجرای یک ملودی صدایی را طراحی می کنند که در ابتدا رنگ صوتی ساز «ابوا» را القا می کند و بعد به « ویلن سل » تبدیل می شود.

کاملاً مشخص است که اجرای چنین کارهایی برای سازهای اکوستیک، امکان پذیر نیست و به عبارتی می توان گفت که موسیقی الکترونیک؛ ادامه ی تکامل موسیقی و توسعه دهنده ی امکانات آهنگسازی است و از آن پس آهنگسازان خود را در قید و بند شناخته شده و ثابتی به لحاظ فرم اکوستیک بودن موسیقی قرار نمی دهند.

در موسیقی الکترونیک بیش از آنکه معیارهای رایج موسیقی مورد توجه قرار گیرد، هنر صداسازی و به خصوص صدای غیر موسیقایی درنظر قرار گرفته که به آن اصطلاحاً The Art of noise می گویند.

در ارتباط با چنین کارهایی می توان به عنوان نمونه به آثار پیرشافر و کارل هاینز اشتوکهازن اشاره کرد که ازجلمه ایده های آنها این بود که صدای ضبط شده روی نوار را که صدای پیانو و یا صدای طبیعت بود به صورت برعکس و در یک کمپوزیسیون خود ساخته ، پخش می کردند.

منابع صوتی در موسیقی الکترونیک بسیارمتنوع است. همچنین محتوای هارمونیک صداها، قابل تنظیم و برنامه ریزی است و از یک موج سینوسی یا فرکانسی ساده که خصوصیات هارمونیک ندارد تا عالیترین صدای ممکنه را می توان به وسیله ی ابزارآلات موسیقی الکترونیک خلق کرد.

ساخت و طراحی صدا ( صداسازی ) بخش مهمی از تولید این نوع موسیقی را شامل می‌شود. یعنی آهنگ و صدای مدنظر خود را یا باید از به اصطلاح سمپل های ( Sample ) موجود به دست آورد و یا خود باید آن را تولید کرد.

مورد مهم دیگر درباره ی این نوع موسیقی این است که نمی توان تمام صداهای موجود در آن را بر روی کاغذ نت نویسی کرد. به این دلیل که برای اصوات تولید شده ، مانند صدای باد و یا صدای حیوانات و ….. نمی توان نتی بر روی خطوط حامل در نظر گرفت و هر آهنگساز به روش خود علامتهایی را به شکل خاصی برای تولید موسیقی اش بکار می گیرد همین نشان می دهد که موسیقی الکترونیک بیشتر موسیقی ذهنی و اجرائیست تا نوشتاری!

محدودیت ها و سختی های اجرا به وسیله ی انسان در این نوع موسیقی وجود ندارد چرا که سازها و سمپل های الکترونیک مانند انسان، نه خسته می شوند و نه نفس می کشند و تنها محدودیت آن ها، فضای تخیلات و تصورات آهنگساز است.

در موسیقی راک ابتدا گروه پینک فلوید از تلفیق چنین سبکی استفاده کرد تا پیشرو گروه های دیگری همچون آناتما، رادیوهد، آرشیو و… باشد. و امروزه موسیقی الکترونیک در انواع سبک ها، طرفداران زیادی را به خود اختصاص داده است و از موسیقی همراه با روح اساطیری و متافیزیکی کیتارو  تا سبک های Trance و House که بیشتر دارای فضای ریتمیک هستند، شنونده هایی بی‌شمار دارد و با پیشرفت علم و بالا رفتن تکنولوژی ، روز به روز بر وسعت آن افزوده می شود به طوری که اجراهای تلفیقی (فیوژن) و یا عصر جدید (New Age) بین فضاهای الکترونیک و سازهای زهی و ارکستر سمفونیک از سوی آهنگسازان و گروه های موسیقی بزرگی همچون ونجلیس و یا گروه پرتیسد  باعث توجه جدی اکثر موسیقی دان ها به این نوع موسیقی شده است.