نام فیلم: The Gift (هدیه)
ژانر: معمایی،هیجانی
مدت زمان: ۱۰۸ دقیقه R
کارگردان : Joel Edgerton
نویسنده : Joel Edgerton
بازیگران : Joel Edgerton, Jason Bateman, Rebecca Hall
هزینه تولید: ۵ میلیون دلار
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: STX Entertainment
منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)
خلاصه داستان : جان زوج جوانی به مخاطره می افتد وقتی که آشنایی از گذشته شوهر هدایای اسرارآمیزی برایشان می آورد و بعد از ۲۰ سال مهر از سر راز وحشتناکی بر می دارد.
«هدیه»(The Gift) نام تریلری (thriller) روانشناسانه از جوئل ادگرتون، نویسنده/ کارگردان/ بازیگر، است که بعد از آمیخته شدن با کمی طعم «مظنونین همیشگی»(Usual Suspects) در حد و اندازه های «جذابیت کشنده»(Fatal Attraction) تنزل پیدا کرده است. به عنوان فیلمی هوشمند و مطبوع، «هدیه» از پیچش های کافی برای مشکوک نگه داشتن بیننده متوسط برخوردار است. انگیزه های شخصیتی عمداً مبهم هستند و احتمال وجود یک راوی غیرقابل اعتماد دائم در ذهن بیننده نهیب می زند (ریشه این شک در ارجاعات فیلم به یک فروپاشی روانی در گذشته است). همچنین چند از جا پریدن برای بیننده هایی که یک تجربه احساسی را دوست دارند پیش بینی شده است. در پایان، جنبه اخلاقی داستان این است که کارما را نمی توان انکار کرد.
اینجا موقعیت مناسبی است که می توانم درباره تمایل ذاتی تریلرها (trailer) به نابود ساختن فیلم پرچانگی کنم. روند پیشرفت داستان برای افرادی که تریلر «هدیه» را دیده اند جذابیت کمتری دارد. گرچه تریلر، فیلم را نابود نکرده اما تاثیر آن را به حداقل رسانده است. این خیلی بد است، برای این که داستان زمانی بهترین نتیجه را می دهد که اجازه داشته باشد بر اساس روند طبیعی خودش جلو برود و نه این که مجبور باشد به خاطر اهداف بازاریابی یکی از پیچش های کلیدی خود را لو دهد.
«هدیه» با یک موقعیت آشنای راحت شروع می شود. یک زوج عاشق پیشه، سایمون (جیسون بیتمن) و روبین (ربکا هال)، برای یافتن زندگی بهتر- یک شغل جدید برای سایمون و شروع تازه برای ازدواج شان، از شیکاگو به کالیفرنیای جنوبی نقل مکان کرده اند. لذت بردن از خانه جدید با پیدا شدن سر و کله فردی از گذشته سایمون مخدوش می شود. گوردو (جوئل ادگرتون)، یک همکلاسی قدیمی، نیاز به بازگشایی رابطه ای دارد که بنابر اصرار سایمون هرگز تمام نشده بود. با این حال، گوردو چیز دیگری فکر می کند و هدایای کوچکی به آن ها می دهد و در عین حال ناشیانه خودش را به زندگی آن دو تحمیل می کند. از نظر روبین او انسان بی آزاری است، اما سایمون فکر می کند که او مزاحم و خطرناک است. وقتی که گوردو متوجه اهانت های دوست دوران مدرسه اش می شود، به طرزی غیرقابل پیش بینی واکنش نشان می دهد.
از تماشای فیلم های دارای شرایط قابل شناسایی لذت می برم، چون این فیلم ها باعث می شوند که بیننده ها فکر کنند می دانند که چه چیزی را دریافت می کنند، بعد ناگهان زیر پایشان را خالی می کند.ادگرتون بر اساس اطلاع ما ازتریلرهای دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ بازی می کند و از آن انتظارات و توقعات برای شکل دادن به داستان به طرقی غیرمنتظره استفاده می کند. هیچکاک استاد این تکنیک بود و اگرچه من هیچکاک و ادگرتون را هرگز در یک جایگاه قرار نمی دهم، اما اعتراف می کنم که ادگرتون اصول را می داند.
این فیلم ادگرتون است. علاوه بر این که او نخستین فیلم خود در مقام کارگردان را ساخته است، فیلمنامه را نیز خودش نوشته و نقش گوردو را بازی می کند. گرچه «هدیه» با بودجه کمی ساخته شده است، اما به خوبی از موقعیت های محدود خود استفاده می کند (همه موقعیت ها مکان های واقعی هستند). انتخاب نماهای او به شدت برگرفته از تریلرها و فیلم های وحشتناک قدیمی هستند. هر وقت ربکا هال زیر دوش می رود، انتظار داریم اتفاق وحشتناکی رخ دهد. ما شرطی شده ایم به طوری که انتظار دیدن اتفاقات بد را در این قبیل فیلم ها داریم، وقتی که کاراکترها لخت و خیس (و بالطبع آسیب پذیر) هستند، و ادگرتون از غافلگیر کردن ما لذت می برد.
بازاریابی «هدیه» ضربه بزرگی به فیلم زده است. نه تنها جنبه هایی از داستان را لو می دهد که بهتر بود مجهول می ماندند، بلکه فیلم را به صورت یک تریلر (thriller) درجه دو ژنریک جلوه می دهد. اما «هدیه» بهتر از یک فیلم درجه دو ژنریک است. شخصیت ها از آن انسان های کلیشه ای مقوایی نیستند و فیلمنامه چیزی دارد که به ندرت در این قبیل فیلم ها دیده می شود و اجازه می دهد که درام موقعیت با قدرت تمام ظاهر شود. این فیلم جزء آن تریلرهای «غریبه خبیث بین ما» نیست. اگرچه ادگرتون می خواهد ما را غافلگیر و مرعوب کند، اما به خوبی از تاثیر تراژدی موجود در این داستان آگاه است. جدیت به کار رفته در فیلم (از جمله یک پایان غیرمتقاعد کننده) ما را به تماشای این اثر مجاب می کند.
