سنجاق قفلی ها را دوست دارم، از همان کودکی دوستشان داشتم. بی منت بانی وصلتند اما خودشان بی وصل میمانند، خــم میشوند اما خــم به ابرو نمی آورند، زنگ میزنند اما زنگار بر دلشان نمی نشیند.
تیزند، یکرنگند، ساده و بی آلایش. دوستشان دارم نه به خاطر اینکه ضامن بالش یا لحاف و تشک هایمان بودند، نه! چون با وجود فلزی بودنشان، تجلی صفات زیبای انسانیند. همتم بر آن بود تا در حد توان، آنان را در قالبی دیگر به عرصه ظهور برسانم.
بنده مجید صفری سخاوت متولد سال ۱۳۶۴ فارغ التحصیل کارشناسی ارشد فیزیک اتمی و مولکولی و ساکن شهرستان لنگرود از استان گیلان هستم. از سن هفت سالگی نقاشی با مداد رنگی را آغاز کردم و در سن ۱۲ سالگی وارد گرایش طراحی شدم و عناوین مختلفی را کسب کردم.
از سال ۸۱ به یادگیری سنتور همت گماشته و تواما به آموختن نرم افزارهای گرافیکی پرداختم. از همان دوره به عکاسی علاقه داشتم و در سال ۸۹ این فرصتی دست داد تا این رشته را به صورت جدی دنبال کنم و تا امروز آن را ادامه دهم.
علاقه زیادی به عکاسی ماکرو، طبیعت و همچنین عکاسی مفهمومی دارم و تقریباً فعالیت های عکاسی من در این سه ژانر دنبال می شود.
(گذشته چون رد خودکاری روی کاغذ هیچ وقت پاک نمیشود)
قبلاً عکسی در اینترنت دیده بودم که به سنجاق قفلی حالت داده بودند پس از اینکه کتاب سنجاق قفلی نوشته علی ابراهیم کافوری را دیدم به این فکر افتادم که به سنجاق ها در کالبدی انسانی شخصیت دهم.
اولین عکسی که گرفتم شاید این هدف را نداشتم تنها کنجکاوی بیش نبود اما بعد تصمیم گرفتم که روایتی را از دغدغه های روزمره به زبان سنجاقی قفلی کوچک در موقعیت ها و حالات مختلف نقل کنم. شاید متنی که برای مجموعه ام نوشته ام گویا تر باشد.
«سنجاق قفلی ها را دوست دارم، از همان کودکی دوستشان داشتم. بی منت بانی وصلتند اما خودشان بی وصل میمانند، خــم میشوند اما خــم به ابرو نمی آورند، زنگ میزنند اما زنگار بر دلشان نمی نشیند. تیزند، یکرنگند، ساده و بی آلایش. دوستشان دارم نه به خاطر اینکه ضامن بالش یا لحاف و تشک هایمان بودند، نه! چون با وجود فلزی بودنشان، تجلی صفات زیبای انسانیند. همتم بر آن بود تا در حد توان، آنان را در قالبی دیگر به عرصه ظهور برسانم. خدا را چه دیدید، شاید در این میان خاطره ای مشترک هم مرور شد. . . م.ص.سخاوت»
اولین عکسی که در این مورد گرفتم و یا بهتره بگم تولد عکس های سنجاقی، (شهریور ۹۳) عکس زیر است:
خودم این عکس رو از همه بیشتر دوست دارم، گاهی باید تو به جای دنج با خودمون خلوت کنیم:
انتهای این مجموعه را خودم هم نمیدانم شاید به زودی تمام شد و پروژه دیگه ای شروع شد، شاید هم به مجموعه کاملی تبدیل شد.
در ضمن اسمی که برای این مجموعه انتخاب کردم (با هم فکری دوست هنرمندم خانم باران نیکراه) هست: «سنجاق بازی های عاشقانه»
