نام فیلم: Straight Outta Compton (بچه‌ی ناف کامپتون)

ژانر: بیوگرافی،درام،موسیقی 

مدت زمان: ۱۴۷ دقیقه 

کارگردان : F. Gary Gray

نویسندگان : Jonathan Herman, Andrea Berloff

بازیگران : O'Shea Jackson Jr., Corey Hawkins, Jason Mitchell

هزینه تولید: ۲۹ میلیون دلار

محصول کشور: ایالات متحده آمریکا

کمپانی توزیع کننده: Universal Pictures

منتقد: جان دی‌فور (The Hollywood Reporter) - امتیاز ۷ از ۱۰

خلاصه داستان : گروه NWA از میان خیابان­های کامپتون کالیفرنیا در اواسط دهه ۱۹۸۰ به وجود آمد و توانست با موسیقی اش درباره داستان­های زندگی در زاغه­ها انقلابی در فرهنگ هیپ هاپ ایجاد کند.
 

تعداد فیلم­های زندگینامه­ای ساخته شده درباره گروه­های موسیقی که اعضایش همگی در یک سطح هستند به مراتب کمتر از فیلم­هایی است که درباره هنرمندان انفرادی ساخته شده­اند و این امر دلیل خوبی هم دارد: کافی است سعی کنید که عدالت را درباره نحوه به شهرت رسیدن تنها سه شخصیت، به خصوص وقتی که بعد از مدتی هر یک از آن­ها مسیر متفاوتی را انتخاب کرده­اند رعایت کنید، در این صورت می­بینید که زمان کافی برای پروراندن این ستاره­ها در قالب کاراکترهای انسانی نخواهید داشت.

به این ترتیب فیلم «بچه‌ی ناف کامپتون»(Straight Outta Compton) که درباره فعالیت گروه خرده پای N.W.A است به یک فیلم زندگینامه­ای تبدیل می­ شود و بیش از دو ساعت بیننده را بدون این که حتی کوچکترین اشاره­ای به شاخه های رقیب هیپ هاپ (از خشم به­ جای پابلیک اِنِمی تا حال و هوای خوش دِ لاسول) که باعث می­شدند صدای خشمناک N.W.A برای بسیاری از انسانها ناراحت کننده بشود سرگرم می­کند.
 

این فیلم که توسط اعضای سابق N.W.A. یعنی آیس کیوب و دکتر Dre تولید شده و توسط اف گَری گِری، که کارش را با کارگردانی ویدئویی از آیس کیوب شروع کرد و در ادامه فیلم کمدی «جمعه»( Friday) را ساخت، کارگردانی شده است در واقع پرتره­ای است که سعی می­کند ایرادات کارهایی که در زمان خود بحث­هایی به مراتب بیشتر از آنچه اینجا می­بینیم به راه انداخته بودند را ماست مالی کند. اما اگر فیلم بسیاری از زشت ترین رفتارها را به دوش بازیگران جانبی (مانند سوج نایت بدنام با بازی آر مارکوس تیلر) می­اندازد، در واقع سعی می­کند ماموریت خود را به انجام برساند، و به داستان گروهی که اثراتش هنوز هم احساس می شود جان ببخشد.
 

بیشترین موفقیت «بچه‌ی ناف کامپتون» مرهون نمایش واقعیت­های زندگی انسانی در قالب نوعی از موسیقی است که به محض ورود به بازار منجر به شکل گیری کاریکاتورهای رسانه­ای و واکنش­های عصبی از جانب گروه­های محافظه کار و دولتی شد. (البته نیازی به گفتن نیست که این گروه گاهی اوقات هم تلاشی برای رفع این اعتراضات نمی­کرد). بازیگران نقش­های کیوب و Dre که حالا کلی مشهور شده‌اند دو پسر نوجوان به نام های اوشی جکسون جونیور و کوری هاوکینز هستند که سعی می­کنند نقششان را به بهترین نحو ایفا کنند.

فیلمنامه با برخی از مقالات نوشته شده درباره این که چگونه این دو با یک دلال مواد مخدر به نام ایزی ایی (جکسون میچل) همکاری کردند تناقض دارد: در فیلم Dre سعی می­کند از او به عنوان منبع سرمایه استفاده کند. بعد از این که خواننده­هایی که برای خواندن ترانه­های کیوب استخدام شده بودند انصراف می­دهند، ایی برای خواندن آنها ترغیب می­شود- و جالب این که به طرز خنده داری این کار را انجام می­دهد تا این که Dre چند راهنمایی به او می­کند.
 

آهنگ «Boys-n-the-Hood» که یه آهنگ محلی است توجه یک مدیر سفید پوست، جری هلر (پل جیاماتی) را جلب می­کند.او به آن هامی­گوید «می تونم قول یک نمایش مجاز رو بهتون بدم» و بعد گروه را با شرکت Priority Records آشنا می­کند که آلبوم پرفروش «بچه‌ی ناف کامپتون» را راهب بازار می­کند. اما سعی می­کند تا در کمپانی Ruthless Records ایزی ایی نیز شریک شود و گرچه فیلم در ارائه جزئیاتی کمکی نمی­کند، اما او به جز به ایی به بقیه اعضای گروه کمتر از حقشان پول می­دهد. این باعث جدا شدن کیوب، که مجبور است به مردم یاداوری کند که بیشتر ترانه­ها را او نوشته است و نتوانسته سهم خود را بگیرد، می­شود؛ بعد از مدت کوتاهی Dre نیز به راه خود می­ رود و به همراه نایت کمپانی Death Row Records را تاسیس می­کند.

البته قبل از تجزیه گروه، F--- tha Policeسرودی که باعث وحشت در آمریکا شد ولی در این فیلم عالی ترسیم شده است را داریم. این سرود بعد از نمایش چند صحنه که در آن پلیس­های نژادپرست و خشن رپرها و همسایگان­شان را بدون هیچ دلیلی تحقیر می­کنند توسط کیوب سروده شد. بعد از این گروه یاد می گیرد که چطور از اعتراض مردم و آزارهای پلیس برای ساخت ترانه­های بیشتر استفاده کند.

در حالی که فیلم صحنه­ های عاشقانه پشت ساخت این آهنگ را نشان می­دهد، اما اصلاً چیزی درباره نگرانی های افرادی که ادعا می­کردند ترانه­های دیگر این گروه از جرم و جنابت حمایت و آن را تحسین می­کردند دیده نمی­شود. و حتی کمترین توجهی به اعتراضات مربوط به حس تنفر از زنان در ترانه­هایشان نکرده است: زنان در این فیلم به هیچ انگاشته شده­اند. تنها بعد از چند صحنه نمایش آن­ها در قالب دوست دختر یا همسر به آنها افتخار داده می­شود تا صحبت کنند، آن هم در حد دو سه خط دیالوگ که نشان دهد آن­ها موجودات حساسی هستند. در یک صحنه زننده، قهرمانان خشن ما پایان یک نمایش کمیک را با بالا انداختن زنی نیمه لخت در راهروی یک هتل و قفل کردن درب به روی او جشن می­گیرند.
 

به دو عضو دیگر N.W.A. دجی یلا و ام سی رن توجه کمی شده است (به طوری که یلا با بازی نیل براون جونیور تنها در چند صحنه به مدت کوتاهی دیده می­شود). اما در مقایسه با نایت که به عنوان رئیس Death Row زندگی اعیانی داشت در حالی که هنرمندانی مانند توپاک شاکور و اسنوپ داگ و دیگران او را میلیونر کرده بودند، این دو برای کل ماجرا اهمیت کمتری دارند. هر دو شخصیت هلر سفید پوست و نایت سیاه پوست به منظور ارائه یگ حقیقت و شاید با نیات موجهی وارد داستان می شوند. اما هر دوی این­ها انسان های خطرناکی هستند- بنابراین در مورد نایت بازیگران باید مواظب باشند حتی اگر پول زیادی برای بازی نقش او به آنها پیشنهاد شود. نگران نباشید: بعد از پایان داستان «کامپتون» داستان­های زیاد دیگری باید ساخته شوند.