به طوری كه از قدیمی ترین آثار و مدارك تاریخی بر می آید، مردان و زنان از روزگاران كهن، موی سرشان را آرایش داده اند. نكته جالب توجه این است كه آرایش موی سر، هیچگاه نشانه تمدن پنداشته نشده است.

نژاد های اولیه و غیر متمدن بشر در سراسر جهان همواره توجه فراوانی به موی سر خود كرده اند.

به نظر می رسد كه موی فردار، حتی در روزگار باستان جالبتر از موی صاف بوده است. برای فر دادن موی مردان و زنان، از برخی وسایل مصنوعی نیز استفاده می شده است. مردها ریش خودشان رانیز فر می زده اند.

با گسترش تمدن در جوامع انسانی، روشهای فر دادن موی سر نیز متنوع تر شد. مثلا در دوره رنسانس، استفاده از سنجاق برا فر زنی، حنا برای رنگ كردن و كلاه گیسهای ابریشمی، در سراسر اروپا رواج یافت.

به بیان دیگر مردها بقدری به داشتن موی بلند و آراسته علاقه مند بودند كه هنری هشتم پادشاه انگلستان دستوری صادر كرد كه به موجب آن تمام مردها مجبور شدند موی سرشان را كوتاه نگهدارند.

ولی در عوض به ایشان اجازه داد كه ریشهای زیبا بگذارند. و سبیل شان را هر چه می خواهند تاب دهند.

وقتی جیمز اول در سال 1603 میلادی بر تخت سلطنت انگلستان نشست، مردها دوباره موی سرشان را بلند و فر دار كردند.

رسم كوتاه نگهداشتن موی سر در نزد مردها به طور قطع در سده نوزدهم پذیرفته شد. اما زنها از صدها سال پیش به داشتن موی بلند خو گرفته بودند، زیرا در این مدت همواره به ایشان گفته می شد كه موی سر، نشانه قله افتخار در جمال ایشان است.
 
باوجود این، بد نیست بدانید كه كوتاه كردن موی سر در دربار لوی چهاردهم پادشاه فرانسه رواج داشت و در دربار جیمز اول پادشاه انگلستان نیز مد بود.